Door: Marianne Soorsma (Diaken)
Verslag ONTMOETING en OPVANG VLUCHTELINGEN in Hoogkarspel, nov 2015
1. Oproep van de lokale overheid
2. Onmiddellijk gastvrij
3. Geloof in God
4. Spelletjes en samen zingen
5. Samen eten
6. Op bezoek in het opvangkamp
7. Op bezoek bij Nederlands gezin
8. Over de vlucht naar Europa
9. Afscheid en contact met volgende kerk
10. Wat mij is bij gebleven
1. Oproep van de lokale overheid
Donderdag 12 november 13.30 uur oproep per email van Ds. Marina Slot. Er waren 180 vluchtelingen opgenomen in de Sporthal in Hoogkarspel waarvan ruim 30 vluchtelingen christenen waren en graag naar de kerk wilden.De oproep kwam oorspronkelijk vanuit het gemeentehuis in Hoogkarspel en ging naar de R.K Parochie en de Protestantse Gemeente in Hoogkarspel.
2. Onmiddellijk gastvrij
Onmiddellijke besloten beide kerken hierin samen te werken en vanuit de gemeente werd besloten om deze Protestantse kerk hiervoor open te stellen. We waren met 4 vrijwilligers waaronder Marina. De vluchtelingengroep kwam binnen. Mannen, vrouwen en kinderen vanaf 3 tot en met 14 jaar. Een groep van ongeveer 35 mensen. Mensen uit Irak, Iran, Eritrea, Somalië, Afghanistan. Enkelen konden Engels en er was een tolk uit Iran. We maakten kennis met ze en het welkom was hartelijk. Wat ons opviel was hun uitstraling. Ze hadden niet veel meer. Ze hadden elkaar. Alles achtergelaten. Ontheemd en ontworteld, getraumatiseerd door de oorlog, door cultuur?, de vlucht en de tocht tot hier aan toe en daarna weer verder, alles was en is onzeker. Maar ze keken ons allemaal recht in de ogen aan. Ze waren aan het overleven. Ze straalden kracht, hoop en vertrouwen uit.
3. Geloof in God
Ze hadden en hebben hun geloof in God en dat zag en merkten we aan hen. We pray to God, He will help us en lead us…….. De groep Iraniërs gingen naar het kruis en maakten een cirkel. Zij gingen in gebed met hun voorganger. Ondertussen inventariseerden wij waar de mensen behoeften aan hadden. Samen bidden, samen vieringen hebben, ze wilden Nederlandse taalles, samen zingen en voor de kinderen: spellen doen en met speelgoed laten spelen. Samen eten. Elkaar leren kennen. Dat hebben we gedaan met elkaar.
Zondagmorgen hebben we samen een viering gehad hier in de kerk. De viering werd gehouden in het Engels. Er kwam een groep van bijna 20 met hun kinderen die naar de consistorie gingen waar druk gespeeld werd en spelletjes gedaan werden. Het was een dierbare viering. Na afloop samen koffie drinken en samen in gesprek.
Verder waren er de hele week s’ morgens prayer momenten met de pastors van de R.K. kerken en predikanten van de Protestantse kerken. Daarna was er Nederlandse taalles.
4. Spelletjes en samen zingen
s’ Middags waren er spellen met de kinderen maar ook met de volwassenen. “Mens erger je niet”, “dammen” en “stapelwoord”, “scrabble” op een hele eenvoudige manier. We gingen in gesprek met elkaar voor zover dat mogelijk was. We hebben s’ middags ook samen gezongen. Mijn buurvrouw, Pauline, had ik uitgenodigd en zij nam haar accordeon mee. We zongen eenvoudige kinderliedjes: Faria, faria, Hoofd, schouders, knie en teen. Het was lachen geblazen. Daarna met elkaar in een kring: “De Zevensprong” en “Zakdoekje Leggen”. Iedereen kwam los ook de jongeren die wat schuchter binnen waren gekomen. Het was lachen met elkaar en dansen en achter elkaar aan hollen. Ook de mensen uit Iran konden het liedje “Zakdoekje leggen” dus werd het precies hetzelfde liedje in het Iranees gezongen. Met Frank Kok, de dirigent achter de piano gingen we in canon “Vader Jacob” zingen. “Father John” in het engels en “Father Isaac” in het Eritrees. Ook kwamen er met bepaalde liedjes de tranen. We waren met elkaar verbroederd.
5. Samen eten
De laatste ochtend hebben we samen gegeten. Ruim 40 vluchtelingen hadden zich opgegeven en alle vrijwilligers, pastors en predikanten. Een aantal vrijwilligers van de R.K. Parochie en de Protestantse kerk hier in Hoogkarspel hadden thuis gekookt. Er waren verschillende soorten Nederlandse voorgerechten, warm eten en heerlijke nagerechten allemaal Nederlands kokerij, want dat was het verzoek van de vluchtelingen. Tafels vol, wat een feest en wat een samenzijn. Een jonge Nederlandse vrouw speelde viool, prachtig. Je zag de tafels langzamerhand legen. Er bleef niets over……. We hebben na de gezamenlijke maaltijd afscheid genomen van elkaar. Het was warm en hartelijk. Ontroerend.
6. op bezoek in het opvangkamp
Graag wil ik nog even aandacht besteden aan een maandagmiddag, 16 november. Er waren geen mensen naar de kerk gekomen en samen met een vrijwilligster ben ik naar de sporthal in Hoogkarspel gegaan. We wilden belangstelling tonen voor onze medemensen en omdat we, als kerk zijnde, bij de begeleiding van de sporthal bekend waren, mochten we met een begeleider mee. De organisatoren aldaar wilden absoluut “geen aapjes kijken” en dat wilden wij ook persé niet. We kregen een hes aan zodat de mensen zagen dat we vrijwillige begeleiders waren. We zagen hoe goed alles georganiseerd was.
De ruimte in de sporthal was ingedeeld met stoffen schermen. Eén deel voor de vrouwen, één deel voor de mannen en één deel voor de families. De bedden stonden ruim uit elkaar. In de gescheiden kleedkamers en ook bij de toiletten waren vrijwilligers aanwezig die voortdurend alles schoonmaakten. Complimenten voor de organisatoren en de begeleiders. Alles op vrijwillige basis. In het derde afgeschermde gedeelte waren de families. Toen zij ons zagen bestormden ze ons.
7. op bezoek bij Nederlands gezin
Vier mensen afkomstig uit Eritrea heb ik meegenomen naar mijn huis in Lutjebroek. We hebben thuis eerst wat gedronken en gegeten, daarna gingen we de tuin bekijken die grenst aan de doorvaarbare sloot. We hebben huisdieren en ze verbaasden zich over de groene natuur waarin we leven. Daarna zijn we de wandeling door Lutjebroek gestart. Wat hun opviel was het vele groen, het vele water, in ons dorp zijn vele sloten en de vogels. De meerkoeten, die hier grotendeels in het water leven en daar in Eritrea geheel op de grond bij gebrek aan water. De verscheidenheid aan vogels die hier nu nog waren (het was immers al november). In hun land werden de vogels opgegeten. We zijn naar het bedrijf van mijn man en zijn neef geweest.
In het bedrijf kweken ze bloemen. De vraag was of hier veel bloemen bloeiden als het warmer werd en dat kon ik volmondig beamen. Nederland is een bloemenland, een Flowerland en dat is prachtig. Mijn man was met zijn koolvlet aan het varen en kwam kloetend naar ons toe. Toen zij de schuit zagen kwam de herinnering aan de boottocht over de Middellandse Zee weer boven. De tocht vol gevaren.
Daarna wandelden we door de oude straten van het dorp naar het park, “De Woid”. Een park met een kinderboerderij, waar ze zo moesten lachen om het grote konijn, De Vlaamse reus. Zij hadden kleine konijnen in hun land. De kalkoen die zich luidkeels kenbaar maakten. Ook die konden ze niet. een speeltuin, een vogel volière met prachtige gekeurde vogels. en een hertenkamp. Toen we daar aankwamen was er plotseling een vuurwerkknal. Het was even schrikken, ze keken meteen in angst omhoog. Ik kon ze gelukkig geruststellen. We liepen het park uit en over de brug bereikten we het verpleeghuis “Het Nicolaashuis”. De vlag hing daar halfstok.
Zij vroegen waarom de vlag halfstok hing. Er is geen televisie of radio, geen kranten in de sporthal en ze hadden nog geen mobiele telefoon. Die hebben we de volgende dag samen gekocht. Ik heb hen verteld over de bloedige aanslagen in Parijs die 13 november hadden plaats gevonden. Vele doden en gewonden. We hebben daar even op de banken gezeten en samen gebeden voor de slachtoffers en de nabestaanden. We gingen verder door de oude straten naar huis. Daar hebben we wat warms gedronken en gegeten en
8. over de vlucht naar Europa
Nahom en Luam hebben hun vluchttocht uit hun land Eritrea verteld. Hoe zij, zonder afscheid te nemen van hun ouders, de tocht lopend zijn begonnen. Hoe gevaarlijk het was om de grens tussen Eritrea en Ethiopië over te steken. Ze moesten uitkijken dat ze niet opgepakt zouden worden anders gingen ze de gevangenis in. De tocht door de Sahara. Ze konden meerijden achterin een Pick Up. Dekens om want ze werden compleet gezandstraald. De kosten waren € 1400,-. Daarna te voet door de Sahara en weer achterin een Pick Up. Kosten € 1800,-. Weer lopen en weer een keer achterin een Pick Up. Kosten € 1400,-. Ze kwamen bij de Libische grens aan. Het was zeer gevaarlijk vanwege de I.S. Ze hebben de tocht door dit land grotendeels lopend afgelegd. Een keer meegereden in een Pick Up. Ook daar waren de kosten € 1800,-. Ze kwamen aan in het noorden van Libië. Daar zijn ze, samen met 300 anderen mensen, in de boot gestapt met een platte bodem. De kosten waren € 2400,- per persoon. Vele van hen konden niet zwemmen. Als er een groepje van 5 personen zich bewoog of opstond, kantelden de boot al. Het was doodeng. Na bijna 7 uren varen hebben ze Italië bereikt. Ze hebben toen eerst hun ouders verteld dat ze veilig aangekomen waren. Van daaruit zijn ze met bussen vervoerd tot hier aan toe. Al verschillende landen en plaatsen aangedaan. Ze waren dankbaar dat de mensen in Europa zich over hen ontfermden. Hun geld was op, ze waren afhankelijk van Vluchtelingenwerk. In afwachting waar ze uiteindelijk konden blijven en ze hoopten in Nederland, het Flowerland. Toch straalden ook zij kracht, vertrouwen en hoop uit. God will help us, we pray to him. He will send us people, whome are willing to help us. We thank Him en the people who help us.
9. Afscheid en contact met volgende kerk
Na 19 november gingen ze voor 9 dagen naar de sporthal in Langedijk en daarna de sporthal in Medemblik. Ds. Marina heeft overleg gehad met de predikant in Langedijk en in Medemblik zodat zij handvatten kregen op welke manier zij de mensen konden bijstaan. Daarna ging de groep Eritreeërs met alle andere vluchtelingen uit verschillende landen naar Tilburg. De groep is uit elkaar getrokken, de ouderen kregen een appartement toegewezen en de jongeren gingen naar de noodopvang in Tilburg. Daar kunnen ze gedurende een half jaar blijven. Over een paar maanden krijgen ze een interview en horen ze of ze mogen blijven in Nederland of niet……
Ze hebben onderdak, eten, drinken maar verder niets. Hun ADL behoeftes worden vervult maar geen dag invulling en dat is het allerergste. Graag willen ze vrijwilligerswerk doen, velen van hen kunnen veel betekenen voor hun groepen mensen. Als er geen dag invulling is krijgt men volop de tijd om te piekeren en alles is onzeker. Ze belanden in een zwart gat. Mensen zijn getraumatiseerd, mogen niet werken alleen maar wachten. Dat kan nare gedachtes bij mensen teweeg brengen met alle gevolgen van dien… Ik heb contact opgenomen met de predikanten aldaar en het grootste probleem nu van o.a. Nahom en Luam aan hen verteld. Zij hebben beloofd hier werk van te maken, hetgeen wat in hun vermogen ligt.
10. Wat mij het meeste bij is gebleven
Het overleven van deze mensen, de kracht die ze uitstraalden, de verbroedering die plaats vond met elkaar. Het respect, de warmte en het begrip over en weer en hun vertrouwen in hun geloof op God. Een warme en mooie ervaring.