Inmiddels alweer de tweede week waarin we beperkt zijn in onze bewegingsvrijheid. Toch lijken mijn dagen soms verdacht veel op sommige dagen in het pre-coronatijdperk. Ik werk sowieso al heel regelmatig thuis. Wel zijn alle activiteiten buiten de deur, zoals vergaderingen, leeskringen, gespreksgroepen, kerkdiensten en verschillende andere bezoeken op dit moment weggevallen.
Waarschijnlijk geldt ook voor veel mensen onder u dat de dagen niet veel anders zijn dan ze waren. Minder bezoek misschien. Toch geeft de huidige situatie een heel ander gevoel. Het verschil is dat het nieuws en de gesprekken worden gedomineerd door het coronavirus. Niet alleen lichamelijk hebben veel mensen er last van maar ook mentaal is het een aanslag op ons functioneren, denk ik. De afgelopen weken werd in ieder geval de ene na de andere maatregel door de overheid ingesteld en vorige week zondag gingen zelfs alle scholen per direct dicht. Wat een rollercoaster aan ontwikkelingen, gedachten en gevoelens. Dit had toch niemand zich aan het begin van het jaar kunnen indenken. En dan is het in deze bewogen en verwarrende tijden de kunst balans te houden. Het gewone ritme van onze dagelijkse activiteiten wordt sterk verstoord. We worden plotseling ook op onszelf teruggeworpen. Dat kan zowel positief als negatief doorwerken. Sommigen ademen op, weten hun tijd goed te gebruiken, doen klusjes misschien of gaan opruimen en hebben tijd voor andere dingen. Maar je kunt je ook net zo goed eenzaam, geïsoleerd en angstig voelen. Er komt geen bezoek meer, verpleeghuizen zijn op slot. Je kunt de deur niet meer uit. Als je oud bent en tot de kwetsbare groep behoort wordt het even heel stil om je heen (ook uit bescherming natuurlijk, maar toch!) En weer anderen hebben het gewoon heel druk! In de zogeheten ‘vitale beroepen’ worden overuren gemaakt terwijl in andere sectoren men bang is voor verlies van baan en inkomsten. Ook vergt het moed en discipline je niet te laten infecteren door het negatieve nieuws dat ieder uur via talloze media bij je binnendringt. Helemaal afschermen kan echter ook niet. En niemand weet hoe lang dit nog duren zal…
Graag deel ik met u daarom het onderstaande gedicht van de filosoof, dichter en zenleraar Hein Stufkens. Het verwoordt een verlangen naar gelijkmoedigheid. Het biedt tegenwicht, een kans tot inkeer en rust. Het laat zich lezen als gedicht, maar zeker ook als gebed.
Ik wens u in deze lastige en onzekere tijd veel warmte en alle goeds!
(Per mail en telefonisch ben ik natuurlijk gewoon bereikbaar: ahfrolich@gmail.com en telefoon: 06 24841692)
Ds. Henri Frölich
Om gelijkmoedigheid – Hein Stufkens
Maak mijn hart een oase van stilte,
Maak mijn lichaam een tempel van rust,
Maak mijn geest een onbeschreven blad,
Maak mijn ziel een spiegel van licht.
Maak mijn mond zonder oordeel,
maak mijn ogen onthecht,
maak mijn oren tot horen bereid.
Dat ik leer staan met lege handen.
Dat ik mag aanvaarden wat is,
mag vertrouwen wat komt,
mag loslaten wat was,
op adem mag komen ieder moment.
Alles begrijpend ben ik wijs,
niets grijpend ben ik liefde,
niets bezittend ben ik vrij,
niets waar makend ben ik waar.
Toon mij het gezicht van
voor ik begon. Maak mij
één met alles, één met allen,
één met de Bron.