Pasen is alweer een maand geleden. De Paastijd duurt zeven weken, vijftig dagen lang tot aan Pinksteren. De kerk viert vijftig dagen lang dat Jezus is opgestaan, dat hij het kwaad en de dood heeft overwonnen. Vijftig dagen is wel wat lang om iets te vieren. Zeker nu in de coronatijd met al z’n restricties lijkt een feestje vieren voorlopig helemaal ondenkbaar. Maar normaal gesproken is de dag waarop wij een feest vieren, een huwelijk of een jubileum bijvoorbeeld, alles wel met een gouden randje versierd, dan voelen we ons die dag zeker anders, dan glanst de wereld waarin wij leven even. En vaak krijgen de eerste dagen daarna ook nog wel iets van die feestelijkheid: de herinneringen aan mooie woorden en ontmoetingen komen regelmatig boven, de cadeaus helpen ons bij het nagenieten. Maar na weekje begint het gewone, alledaagse leven toch weer. Hoe gaat dat met Pasen? Kan de vreugde van het Paasfeest blijven of is dat een illusie? Vanuit christelijk perspectief is Pasen een te groot feest om maar een of twee dagen te vieren. Wij hebben zeven weken nodig om alle aspecten van dit feest te kunnen beleven. Natuurlijk, de uitbundige kant gaat eraf na een paar dagen, het gewone leven gaat weer verder, maar in de diepte gaat dit feest door en dringen wij er ook steeds meer in door. Pasen mag ons leven steeds meer kleuren en dan gaat het denk ik vooral om ons innerlijk leven. De paasvreugde zou toch steeds meer mogen bepalen hoe we in de wereld staan en hoe we naar de dingen kijken. Tussen Pasen en Pinksteren dringt heel de omvang van het paasmysterie tot ons door. We mogen paasmensen zijn. De liefde en de genezing die Jezus brengt, zo mogen we leren en geloven in de kerk, houden niet meer op. Natuurlijk blijven we aardse mensen, inclusief onze sombere momenten, onze teleurstellingen, ons verdriet en onze pijn. Juist in deze tijd komen die kanten vaak bovendrijven. We kunnen onze ogen en ons hart niet sluiten voor het harde en moeilijke van ons leven en hoeven dat ook niet. Maar de innerlijke kracht die in ons hart is uitgestort, mag ons ook herinneren aan het grote feest van Pasen en helpt ons om in vertrouwen en hoop te leven. De Geest houdt in ons de hoop levend, een hoop die sterker is dan alle angst. Wij hopen en vertrouwen hoe dan ook op Gods koninkrijk dat midden onder ons begonnen is en dat onafwendbaar groeit naar voltooiing. Het feest gaat door, op weg naar Pinksteren en het hele jaar. Dat we vanuit die hoop mogen blijven leven, ook in crisistijd, waarin we gelukkig deze week weer enig perspectief kregen op versoepeling van de maatregelen. Want alleen hoop doet leven!
Ds. Henri Frölich
Er zijn ogen-blikken nodig
om iemand werkelijk te zien.
Tot spoedig ziens.