Vorige week zondag (16 augustus) ging ik voor in een dienst in de Purmerkerk (mijn andere gemeente). In de dienst stond het verhaal van het bouwen van een huis op zand of op een rots centraal. Als je het verhaal goed leest gaat het om belangrijke levensvragen als: wat is voor ons belangrijk? In wie we zijn en in wat we doen. Waar laten we ons door leiden? In het gedeelte dat komt uit het evangelie van Matteüs vergelijkt Jezus dit met het bouwen van een huis: hoe bouwen we dat en doen we dat verstandig? Met een stevig fundament en wat is dan dat fundament? En als het huis ons leven is, ons dagelijks bestaan: hoe hebben wij dan ons huis gebouwd? Vragen die juist ook in deze tijd heel actueel zijn en ons aan het denken kunnen zetten. In de kerk is ons vaak geleerd dat Jezus bedoeld werd met de rots waarop het huis van de verstandige man was gebouwd.
Maar dat staat hier helemaal niet. Het zijn Jezus’ woorden, zijn onderwijs, en het volgen en doen daarvan die vergeleken worden met het bouwen op een rots. Plus de verzekering dat dit verstandig is en het beste voor een stabiel huis, dat de stormen en de regens kan weerstaan. En wat als we dat huis dan vergelijken met ons leven? Is dat een stabiel leven dat de stormen kan doorstaan? Laten we ons leiden door ons geloof bij wat we zeggen en wat we doen? Best lastig toch want hoe vaak laten we ons niet leiden door ons ego, door eigenbelang of door angst voor het onbekende. Denk aan alle onrust van de afgelopen maanden, bijvoorbeeld de protesten tegen racisme en hoe hierop werd gereageerd. Hoe zit het met ons? Wat vinden wij, diep in ons hart, hiervan? Zijn we bereid ruimte te maken voor elkaar en kunnen we daarbij ook kritisch naar onszelf kijken? Kunnen we de dingen doen vanuit ons geloof en in overeenstemming met de richting die dat geloof ons wijst? En geloven is dan niet dat we bepaalde dingen voor waar of voor niet waar houden. Maar geloven is dat we beseffen dat we allemaal deel uitmaken van Gods werkelijkheid, dat we allen deel zijn van een veel groter geheel. Dat de Eeuwige ons het leven heeft geschonken en ons leven draagt, om het in Bijbelse termen te zeggen. En als we vanuit dat perspectief leren kijken, kijken we vanzelf anders naar het leven, naar onszelf en naar de ander.
De woorden van Jezus zijn woorden van goedheid en vertrouwen, van liefde en mededogen, van trouw en vergevingsgezindheid, van ruimte en respect voor elkaar. Het is verstandig deze woorden te volgen, zegt Jezus hier, want het geeft stabiliteit en stevigheid. Het is een goed fundament om je leven op te bouwen. Zodat je leven een stevig huis wordt dat niet instort wanneer de regen en de stormen komen. Wanneer moeilijkheden, problemen en verdriet in ons leven komen, dan zal ons huis het zwaar hebben. Maar het zal niet instorten, want het heeft een goed fundament. Dat is de kern van dit verhaal, dat was de kern van toen, maar dat is nog steeds de kern voor ons mensen vandaag. Ik vind dat boeiende vragen en mooie gedachten om deze week mee in te gaan!
Ds. Henri Frölich
